mijn gedachten blijven niet meer haken achter
de puntige dingen van het leven
ik vind bochten daar waar hoeken waren
ontdekte dat sommige meebuigen

mijn hart ademt uit in die ruimte
ik wist niet hoelang ik mijn adem al inhield
vandaag dook ik voor het eerst in de zee

(Bron: Evangeline Agape, Ooit bouwden wij luchtkastelen, Pelckmans, 2022)

Zeldzaam breekbaar en eerlijk dicht Evangeline in deze bundel over liefde. Ze beschrijft hoe gevoelens aan haar greep ontsnappen, wat resulteert in een emotionele mengelmoes van onzekerheden die ze met heel veel liefde beschrijft. En dan, opeens...ziet ze dat ze haar gedachten niet meer hoeft te laten haken aan de scherpe punten van het leven…

Het is een hele poëtische manier om uitdrukking te geven aan loslaten, laten komen en gaan wat we zien en horen, en vooral wat we denken.

En net als in het gedicht is onze oefening er een van steeds dieper loslaten. En telkens weer zal er een punt zijn waarbij we denken, die is zo hoog of scherp, het is logisch dat ik daar verstrikt in raak. maar als je goed kijkt zie je dat dat ook weer een bocht blijkt te zijn.

Goed kijken dus want hoeken blijken bochten te kunnen zijn. Obstructies, ja maar ook ondersteunend, wijzend naar alternatieven. Goed kijken en luisteren en niet afgaan op wat je denkt te zien.

En dan, als je dan de ruimte die ontstaat in het loslaten ook werkelijk durft in te nemen, dan kan je merken hoe gespannen je was en hoe ontspannen je kunt zijn, hoe dat voelt. Hoe lang heb je al niet je adem ingehouden…

Ik ontwaar sporen van melancholie in haar gedichten als zij de verbondenheid beschrijft die lijden met zich mee kan brengen. Haar gedichten beschrijven hoe ze worstelt met het leven en verhaalt over kleine overwinningen. Maar uiteindelijk is de weg die ze kiest in dit gedicht ook radicaal, het pad dat naar zee leidt, dat is waar ze vrij kan ademen.