Volgens mij wordt er heel wat afgewandeld in spirituele kringen. Wandelen kan je natuurlijk zien als een afspiegeling van een innerlijke reis. Maar ik zie wandelen ook wel als een gebaar van toenadering naar de wereld.

(Zit)meditatie geeft je innerlijke stilte maar brengt je logischerwijs geen stap verder dan je kussen. Een rustige wandeling brengt je in contact met de omgeving terwijl je daarbij óók je innerlijke stilte kan bewaren.

Een wandeling geeft ruimte tot reflectie maar geeft je ook de mogelijkheid tot iets wat ik zou willen omschrijven als  het aanbod van aanwezigheid, de gift van louter aanwezig zijn.

Mensen zijn niet alleen ontvangende wezens, het ontvangen is volgens mij slechts de helft van de oefening. We hoeven in meditatie niet aldoor bezig te zijn met onszelf te verhouden tot wat we horen, zien, voelen en denken. We géven ook, namelijk onze aanwezigheid. Stille aanwezigheid is een gift en een gave, een oefening op zichzelf. En vooral loopmeditatie is een hele fijne manier om dat te oefenen. Door elke stap mee te bewegen met al wat komt en gaat, rust je volledig in het aanwezig zijn.

Om het een en ander in praktijk te onderzoeken besloot ik me afgelopen vrijdag aan te sluiten bij de voettocht naar Den Haag georganiseerd door Extinction Rebellion. Kon ik mijn stille aanwezigheid geven tijdens een turbulente mars? De oefening was weer niet eenvoudig. Steeds word je uitgedaagd om jezelf op een of andere manier tot je omgeving te verhouden. Gesprekken om je heen nodigen je uit om aan te haken en jouw interessante verhaal te vertellen. Of om jezelf juist af te sluiten in een eigen wereld. Maar alleen al  het voornemen van enkel aanwezigheid geeft een rust, en laat ook zien hoe behulpzaam die stilte eigenlijk is.