Onze wijze van mediteren is best speciaal, omdat we juist nergens speciaal onze aandacht op vestigen. Het is een meditatie zonder vast aandachtspunt waarbij we opmerkzaam zijn op alles wat zich voordoet. Een hele lichte vriendelijke aandacht.

In de eerste instantie zullen we misschien tijdens mediteren alles opmerken en weer laten gaan. Je hoort een geluid, merkt dat op en laat dat weer los. Vervolgens merk je iets in je blikveld en dan herhaalt dat zich dan. Hetzelfde met gedachten die opborrelen, ook die krijgen een momentje aandacht, net lang genoeg om ze ook weer los te laten.

In tweede instantie zullen we misschien onze aandacht wat verbreden en ook breed houden. We zitten dan met alles wat er is. Wat zo links en rechts ons gewaarzijn bereikt laten we aanwezig zijn. Zeggen dat je een brede aandacht hebt betekent eigenlijk hetzelfde als niets buitensluiten.

Van echt loslaten is dan meestal geen sprake meer omdat alles wat zich aandient toch ook weer vanzelf oplost. Dat is het gevolg van het ontbreken  van een focus. In zo’n veld van opmerkzaamheid ontstaat dan vanzelf ruimte. Om met de zenmeesters te spreken: het wordt een steeds leger veld

Soms kunnen we echter merken dat er een verlangen opdoekt om wel met iets de diepte in te gaan. Om bij een sensatie te blijven of een verhaallijn te volgen. Zo’n verlangen kan je zien als ook iets wat zich aandient en met mededogen bejegenen.

En eigenlijk geldt dat voor elk verlangen. We zitten niet voor niets steeds een half uur. Voor veel mensen geldt: het is eigenlijk 10 minuten te lang. Na twintig minuten kunnen we wat onrustig worden, en eigenlijk de neiging krijgen iets anders te doen. Het grappige is dat dat verlangen tegelijk aanwezig kan zijn met rustig zitten in ruimte en vrijheid. Het begin van onrust betekent niet dat hiermee het rustig zitten is afgelopen.

Ik denk dat er in ons mediteren een balans is tussen het opmerken van verlangen naar verdichting en verdieping enerzijds en zitten in vrijheid, rust en ruimte anderzijds. Beide kunnen we tegelijk en naast elkaar ervaren. Dat maakt deze oefening zo speciaal