Waar brengt de beoefening jou, en waar brengt ze de wereld? En is daar een verschil tussen?

Vorige week is de stemming in Nederland een beetje omgeslagen. En gelijk de volgende dag lieten mensen op verschillende plekken in het land hun stem horen om hun medemens te steunen. Dit omdat Nederland gekozen heeft voor zichzelf en niet voor mededogen.

Mededogen is de kern van onze beoefening. Niet in een oorzaak gevolg relatie maar als synoniem. Mededogen is het volledig zien van de ander, van de wereld. Het is het vermogen om geraakt te worden, telkens opnieuw, zonder af te sluiten. Dat is de aandacht in weerwil van ongemak, wat we maar al te goed kennen vanuit de meditatie.

Zowel de Sangha als de wereld is een thuis voor iedereen. Als we rechts links laten liggen of andersom bouwen we halve huizen en geen toevlucht.

En die basis van inclusiviteit wat mededogen eigenlijk is beoefenen we meestal in stilte, omdat juist die stille ontvankelijkheid daar een kenmerk van is.

Maar stilte en mededogen hebben méér gemeen. Beide zijn ze kwetsbaar omdat ze eigenlijk alleen maar teniet kunnen worden gedaan. Je kan geen stilte creëren, je kan alleen maar kiezen om geen geluid te maken. Zo kan je ook geen mededogen maken, je kan slechts kiezen om je niet af te keren van de ander.

Stilte en mededogen zijn heel sterk maar leiden ook een heel onopvallend bestaan. En dat is soms moeilijk, want hoe kan je je in stilte verweren tegen lawaai? Hoe kan je je stem laten horen als je weigert de ander te overschreeuwen?

Ik wil niet schreeuwen, maar ik wil wel mezelf laten horen. Daarom roep ik met zachte stem en veel volharding. En dat is waar de beoefening me brengt: doorgaan, verdergaan.